Ik bleek dus het braafste jongetje van de klas te zijn, want iedereen had gewoon voor die dinsdag de terguvlucht geboekt. Dat zou betekenen dat ik moest overnachten in Nairobi en dan verder de hele
dag tot zeker 6 uur 's avonds uitzitten. In Nairobi valt niet veel te beleven en het is gewoon een onveilige stad. Ik had al eens keer overwogen om na te gaan of ik de terugvlucht een dag naar
voren kon verzetten, maar ik had al via Nomad een hotel gereserveerd..... en betaald. En het was nu eenmaal zo...
Dinsdagochtend in de safaritruck op weg naar Nairobi, heb ik toch besloten na te gaan of ik bij aankomst in Nairobi het nog voor elkaar kon krijgen om diezelfde avond nog terug te vliegen. Bij
aankomst in het hotel heb ik direct op internet nagegaan of er nog plek was in het vliegtuig naar Londen door ' gewoon' te kijken of ik een enkele reis Nairobi - Londen bij Bristish Airways kon
boeken. Dat bleek mogelijk; het vliegtuig was die dinsdagavond in ieder geval niet vol. Online de vlucht omzetten ging echter niet, dus moest ik op een of andere manier dat via contact met British
Airways doen. Ik vond een adres van een BA-kantoor in Nairobi. Uit navraag bij de receptie van het hotel bleek dat kantoor nog eens niet zo ver van het hotel. Dus met een taxi daar naartoe. Het
kantoor zit op de vierde verdieping van een groot gebouw. Bij aankomst mocht ik niet zo maar naar binnen: dit soort plekken is na de diverse aanslagen in deze stad beveiligd. Ik moest van de
bewaking naar het nummer van BA bellen dat op een visitiekaartje stond, echter zonder landcode ed. Probeelem voor mij. Uiteindelijk heeft een van de dames van de beveiliging voor mij dat nummer
gebeld. Daarna was mijn terugreis binnen een minuut geregeld: even mijn naam geven en aan de andere kant van de lijn werd me verteld dat ik diezelfde avond kon vliegen! De bevestigingsmail was al
naar mijn emailadres gestuurd. Wat was ik blij!!!
Ik had nu nog drie uur over om verder op te frisssen, mijn spullen wat te herschikken en even wat te eten in het hotel. Dat ik voor een kamer had betaald, waar ik niet meer gebruik van maakte dan
douchen en omkleden en spullen pakken, nam ik graag voor lief. Een prachtige reis van meer dan 5 weken zat erop en wat moest ik verder nog een etmaal lang in Nairobi? Ik verlangde nu echt naar
huis.
De taxirit naar het vliegveld was weer een georganiseerde chaos. Een rit van 20 kilometer in de avondspits duurde een uur en 45 minuten. Wat een uitlaatgassen!
De Boeing 747 naar Londen bleek uiteindelijk maar voor net iets meer dan de helft gevuld. Ik heb dus 's nachts vier zitplaatsen kunnen gebruiken om te gaan liggen! Daardoor nog redelijk kunnen
slapen. Vanaf Schiphol met de Intercity direct naar Breda en verder met de taxin naar huis. Woensdagmiddag om 2 uur was ik thuis. Blij om Ingrid weer in mijn armen te kunnen sluiten.
Ik hou onuitwisbare herinneringen over aan deze bijzondere vakantie en dank jullie allemaal voor de vele leuke reacties die ik heb ontvangen op mijn weblog.
Een aantal van ons is vandaag raften op de Nijl. Er zitten een aantal flinke stroomversnellingen in, dus niet simpel. Met mijn niet zo positeive ervaring met raften in Thailand alweer zo'n 12-13
jaar geleden, ga ik dat beslist niet doen. Ik kies liever voor de veilige optie om vanmorgen een kookcursus 'traditioneel Afrkaans koken' te doen. Nyke, onze reisleider is een voortreffelijke kok,
maar hij maakt alles behalve echt Afrikaans eten. Dus daar eens wat nader mee kennis maken, kan geen kwaad.
Watr nu volgt is mogelijk vooral ' voer voor de kookliefhebbers' onder ons:
De cursus wordt gegeven door een Ugandese die vaak professioneel kookt en ook een eigen restaurant heeft gehad. Zij laat ons veel zien en dus komt het toch vooral neer op kijken hoe zij dat
allemaal doet. Ze gebruikt houtskool om de pannen op te zetten en niet het gasstel dat Nyke altijd gebruikt. Aleereerst wordt er in een pan een soort harde geschilde bananen gedaan, daarop
bananenbladeren en daarop zoete aardappelen, die ook weer worden afgedekt met bananenbladeren. Voordat dit op het vuur gaat, wordt er water bij geschonken.
Vervolgens worden er uien gefruit en daaraan worden een mixture van kruiden toegevoegd bestaande uit jinten, ketoembar, venkel, kaneel en nog wat. Daar wordt dan de rijst aan toegevoegd.
Daarna gaan 'we' het rundvlees bereiden. In stukjes gesneden wordt dit gewassen en dan zonder olie oid in een pan op het vuur gezet. Daar worden later uien, tomaten, paprika en verse koriander aan
toegevoegd en tenslotten rundvleeskruiden van Royco uit een potje. Inmiddelds is er ook al een pindasaus bereid. Soms blijken de kolen teveel warmte af te geven voor hetgeen op het vuur staat. Daar
gaan ze heel slim mee om. Je pakt wat kooltjes uit de gloeiend hete bak met kooltjes en maakt op de grond van wat kooltjes een klein vuurtje en zet de pan terugV daarop! Tenslotte wordt er wilde
spinazie gemaakt.
Daarna mogen we gaan eten. Het is echt een flinke maaltijd met de zoete aardappelen, de fijngestampte bananen (die wij gewoon niet kennen), de heerlijk gekruide rijst, het smaakvolle rundvlees, de
spinazie en de pindasaus erbij. De fijngestampte bananen konden we niet zo waarderen.
Ik heb gevraagd hoe dit gerecht zou heten als het op het menu zou staan van een restaurant. Daar kwam geen ander antwoord op dan: 'traditioneel Afrikaans-Ugandees' . Prijs per portie zou zijn :$10.
Wij betaalden voor de cursus pp $ 15.
Inmiddels heb ik met de safaritruck tussen de 7.000 en 8.000 kilometer door Oost Afrika afgelegd. Dinsdag ontvang ik bij aankomst in Nairobi een T-shirt dat ik besteld heb, met daarop gedrukt de
hele route op een kaart van Afrika met de totale afstand. Onderweg met de truck viel mij op dat bij elk gehucht of dorpje waar we doorheen reden, veel huisjes langs de weg waren geschilderd in
standaarkleuren met daarop ook steeds nagenoeg dezelfde reclameboodschappen. Dat begon al in Zambia en is op weg naar Uganda zo gebleven. Hooguit dat de namen van de ondernemingen en de taal
(overal Engeld behalve in Tanzania: Swahili) anders waren. Dat maakte me toch wel een beetje nieuwsgierig. Welk 'systeem' zit daar achter?
Huisjes worden van stenen gemaakt, die de mensen in de dorpen bijna altijd zelf maken. De huisjes een kleurtje geven, is een andere zaak. Verf moet je kopen en is duur. Dus profiteren grotere
ondernemingen daarvan. Zij bieden aan het huisje te verven, maar dan wel in in hun huiskleur en met hun naam, logo en reclameboodschap daarop. Vervolgens verbaasde ik me over het type
reclameboodschap. Het gaat voor 90% over geld online versturen, mobiel bellen en het 'snelste internet in de new world'. Dat eerste begrijp ik nog wel: als pa of ma of een ander familielid ver weg
werk heeft gevonden, dan moet er geld naar huis gestuurd worden. De laatste twee onderwerpen van de reclame kan ik maar ten dele begrijpen. Natuurlijk willen die grote telecombedrijven veel geld
verdienen, dsu klantjes winnen. Maar in landen waar veel mensen niet of nauwelijks in hun eerste levensbehoeften kunnen voorzien, is mobiel bellen of internet niet direct waar je als eerste je geld
aan uit ult geven. Tenminste, dat denk ik als docent economie.... De werkelijkheid is altijd weer anders dan hetgeen we onze leerlingen braaf leren.
Uiterraard heb ik foto's ter illustatie uit de rijdende truck genomen.
Zoals gebruikelijk vertrekken we ' s morgens vroeg naar onze volgende bestemming. De rit van van Lake Bunyonyi naar Queen Eliabeth NP vergt 7,5 uur en 's middags staat er alweer wat op het
programma. Bij ons vertrek vanuit de het resort bij Lake Bunyonyi worden we het eerste stukje van het afgelegen traject begeid door een gewapende politieman. Enige tijd geleden is er op dit stukje
een safaritruck overvallen. Ze weten ongeveer wel hoe laat die vertrekken en dat er geld te halen valt. Ons overkomt niets.
Queen Elizabeth NP is een park gelgen in het westen van Uganda vlakbij de grens met Congo. Het park is 5000 vierkante kilometer groot en ligt tussen 2 meren, die door een ' kanaal' zijn verbonden.
Ze noemen het een kanaal, want het is op natuurlijke wijze ontstaan, dus klopt niet helemaal. Bij aankomst bij hjet nationale park gaan we na de lunch rond 3 uur direct op pad voor een zogenaamde
'Kasinga Channel Sunset Cruise'. Een veelbelovende naam! Voor mij roept deze 'game drive' per boot herinneringen op aan de prachtige boottocht in Chobe NP in Botswana in 2011. Dat vond ik een
boottocht door een openlucht-dierentuin. En openlucht dan letterlijk: geen hekken eromheen. Die vergelijking mag ik eigenlijk niet maken, want Chobe was gewoon geweldig. Als je naar het soort
dieren kijkt dat je bij een bootttocht in dit nationaal park in Uganda ziet, gaat de vergelijking wel op: waterbuffels, nijlpaarden,krokodillen, olifanten, kingfishers, visarenden en nog wat vogels
waarvan ik helaas de namen schuildig moet blijven. Moe en voldaan was ik met de groep om half 7 terug bij onze lodge. Daar weren verrast op een heuse barbecue met karbonade, die we gelukkig wel
binnen konden nuttigen, want het was flink gaan regenen.
Vrijdag
De laasst game drive staat vanmorgen op het programma. Dit nationaal park heeft veel last gehad van stropers en de oorlog tussen Uganda en Tanzania, waarbij de Ugandese dictator Idi Amin indertijd
werd afgezet. Inmiddels heeft de wildstand zich wel weer wat hersteld, maar is nog niet op het oude niveau. Desondanks zien we toch redelijk veel wild, waaronder een aantal leeuwen.
De rest van deze dag besteed ik aan huiselijke activiteiten zoals de was doen en: foto's selecteren en last but not least het bijwerken van de weblog. Verder lekker niks doen.
De afbouwfase van mijn reis door Oost Afrika van 40 dagen is nu echt begonnen. Morgen een lange rit naar Jinja, waar de Nijl begint. Maandag en dinsdag dan in twee dagen naar Nairobi, waar de 35
daagse trip met Nomad dan eindigt en woensdagavond laat vlieg ik via Londen naar Schiphol ern ben dan donderdag weer thuis. Het is nu echt zo dat ik uitkijk naar mijn familie en vrienden in
Nederland. Ik ben in 30 jaar nog nooit zolang weg geweest van Ingrid. Het is volgens mij ook prima dat gevoel te hebben: na zo'n mooie reis weer naar huis verlangen!
Gisteren een geweldige tracking naar de gorilla's gemaakt. Heb inmiddels een voorselectie van de foto's gemaakt. Verhaal moet ik schrijven. Vanmorgen hebben we een excusie naar de pygmeeen en een
weeshuis. Waarschijnlijk lukt het me vanmiddag wel de foto's en het verhaal te plaatsen.
Dinsdag 14 oktober 2014 Het absolute hoogtepunt van de 2 weken door Kenia en Uganda is toch echt de gorilla-trekking die we vandaag hebben gemaakt. Gorilla's leven in groepen en trekken op zoek naar
voedsel door het tropisch regenwoud. Elke nacht maken ze van takken en bladeren ieder voor zich een nest en gaan daarna weer verder. Niet elke groep wordt dagelijks bezocht door toeristen en een
groep toeristen bestaat uit maximaal 8 personen. Dat heeft tot gevolg dat er vandaag 14 van ons mee kunnen en de andere vier gaan woensdag pas. Gelukkig hoor ik bij de grote groep, die mee mag. De
'permits' voor de tracking staan echt op naam en op basis daarvan mocht ik vandaag mee. Elke groep van 8 personen wordt begeleid door een ranger van het park en twee bewakers met geladen geweren. Er
lopen ook enkele losse gorilla's door het park en die reageren vaak agressief. Daarnaast zijn er olifanten aanwezig. Als het nodig is, wordt er in de lucht geschoten. Dat hebben wij niet meegemaakt.
Tijdesn de tracking heeft de ranger via een walkie-talkie contact met andere rangers die een groep gorilla's steeds via sporen volgen. Op die manier weten ze waar de groep gorilla's, die we gaan
bezoeken, zich zal bevinden. Bij de mannetjes is er sprake van een hierarchie onder de gorilla's. Er wordt oa onderscheid gemaakt tussen de 'silverback' en de 'blackback'. 'Silverback' betekent
eigenlijk niet anders dan dat het mannetje ouder is en al grijze strepen haren op zijn rug heeft. Juist: de blackbacks heeft dat dus nog niet. Een van de silverbacks is de leider van de groep en
onder de blackbacks vindt een permanente strijd plaats over de opvolging als leider in de toekomst. Zoals gebruikelijk is het weer vroeg opstaan vandaag. Om 5 uur ontbijt en om half 6 vertrekken we
met twee 4WD's voor een tocht van 2,5 uur over grotendeels onverharde en zeer slecht begaanbare paden/wegen naar het Bwindi impenetrable national park, dat bij de grens van Rwanda en Congo ligt. Daar
krijgen we nog informatie over wat wel en niet mag en een korte introductie over de gorilla's en het park. We moeten bijvoorbeeld op 7 meter van de gorilla's blijven, tenzij zij zelf dichterbij
komen. Je krijgt maximaal een uur de tijd om in de omgeving van de dieren te zijn en als het nodig is, kan de ranger besluiten het bezoek eerder te beeindigen. Ik word in de groep ingedeeld die de
grootste aanwezige groep gorilla's van ca 20 gaat bezoeken, de Kahungye groep. Dat is nogeens geluk hebben! Ik ga samen met de Belgen en 2 onbekende Duiters, die aan onze groep worden toegevoegd. We
moeten weer een half uur met de auto over slechte paden het park eerst uit naar een andere plek, waar de echte trekking gaat beginnen. We krijgen te horen dat onze groep gorilla's zich op ca 2 uur
lopen van ons bevindt en het terrein waar we door moeten is niet al te lastig. Wel wat klimmen en dalen, maar goed te doen. Het allerlaatste stukje moeten we echt steil omhoog door de jungle, waar de
ranger met een machete een pad kapt voor ons. Dat stukje was lastig, maar het adrealine-gehalte is zo hoog, dat we dat snel vergeten. Spannend is het eerste moment dat je een gorilla zo maar voor je
ziet zitten. Luc, een van de Belgen, schrok ontzettend doordat sliverback als eerste pal achter hem opdook. Van de schrik bleef hij verstijfd staan. De groep gorilla's bevond zich in de omgeving van
een redelijk goed begaanbaar, vaker gebruikt, pad. Ook dat moet je maar treffen. Ze kunnen ook in het ondoordringbare woud zitten waardoor je ze slecht of nauwelijks kunt zien. Desondanks blijft
bijvoorbeeld het maken van foto's lastig, omdat je met een groep van 8 personen in de korte tijd die je hebt, natuurlijk allemaal een zo goed mogelijk positie wilt hebben om ze te zien. Daarnaast
blijven de gorilla's niet op commando zo maar even voor je zitten. Daarvoor is het natuurlijk ook een trekking met kansen en missers. We hebben veel gezien en optimaal van ons uur bij de gorilla's
genoten. We maakten ook zo'n macho gevecht tussen twee blackbacks mee. Imponerend, waarbij een van de twee zich met beide vuisten op de borst sloeg (heb ik gefilmd!). Bij Koen, juist onze
neushoorn-spotter, werd tijdens het filmen door een blackback de camera in het voorbijgaan uit de handen geslagen. Gelukkig zat zijn camera wel met een koordje om zijn nek. Hij heeft een opname tot
en met dat moment. Na bijna een uur werd het bezoek eigenlijk noodgedwongen beeeindigt, omdat boven de groep gorilla's zich in de bomen een groot wespennest bevond. Wij werden een dankbare prooi voor
de wespen. Ik ben ook gestoken. All in the game! Het was inmiddels 12 uur, dus ook een mooi moment voor het nuttigen van ons lunchpakket. Nog meer geluk? Ja, want precies daarna begon het te regenen.
Dat had ook een uur eerder kunnen gebeuren.... De terugweg hebben we in de aanhoudende regen afgelegd. Dor de regen werd het naturlijk ook extra oppassen, want de paden werden erg glibberig. Met
opperste concentratie bij het lopen, ben ik gelukkig geen enkele keer uitgegleden. Kletsnat kwamen we aan bij de auto. Met natte kleren weer 2,5 uur op weg terug naar onze lodge aan de rand van Lake
Bunyonyi. Daar wisselen we ervaringen uit met de andere groep van ons. Dan blijkt des te meer hoeveel geluk wij hebben gehad. Zij hebben een kleine groep van ca 5 gorilla's bezocht. Moeilijke steile
hellingen beklimmen en gorilla's die in het dichte woud slecht te zien waren. Ik ben tevreden over de foto's, die ik heb kunnen maken, hoewel je kunt zien dat het soms niet simpel was. Het zou mooi
zijn als ik in staat ben een filmpje naar YouTube te uploaden en dan de link op de weblog te plaatsen. Ik weet niet of de matige internetverbinding hier dat mogelijk maakt. Weet zelfs nog niet of het
uploaden van foto's al of niet problemen gaat geven. Een onvergetelijke herinnering toegevoegd aan mijn toch al rijkelijk voorziene 'voorraad'. Voor een van de andere Belgen, Victor, was dit helemaal
zijn dag. Hij had zich lang geleden voorgenomen een reis naar Afrika met de gorilla-trekking voor zijn 50e verjaardag te maken. Het werd dus tijd, want hij is nu 49. Zo heeft hij de een na de andere
van zijn collega's enthousiast gekregen voor deze reis met Nomad. Wat we gezien en meegemaakt hebben, overtreft zijn verwachtingen helemaal.
Zaterdag 11 oktober en zondag 12 oktober 2014 De afstand van Nakuru/Kenia naar Kampala/Uganda is tussen de 550 en 600 kilometer. Daar schat Nomad tussen de 12- 14 uur voor nodig te hebben,
afhankelijk van het oponthoud bij de grens en vooral de verkeersdrukte op het laaste stukje tuusen Jinja en Kampala. We ontbijten om 5 uur en zijn om half 6 op weg. Volgens mij gaat alles boven
verwachting. Asl ik dat bij de eerste stop rond 3 uur in Uganda tegen onze chauffeur TK (ja zo heet hij) zeg, vertelt hij me dat we nu al een uur achter liggen. En het ergste stuk moet nog komen. hij
hoopt dat we er om 8 uur 's avonds zijn. De georganiseerde verkeerschaos bij Kampala is zelfs op zaterdagavond gigantisch. Het gemiddelde daalt daar gedurende zeker 1,5 uur tot een wandeltempo van 5
km per uur. Respect voor de wijze waarop TK de grote safaritruck door het chaotische verkeer in Kampala heen loodst. In Europa is het volkomen ontoelaatbaar dat een chauffeur zoveel uur met weinig
pauzes aan het stuur zit. TK is zich heel goed bewust van zijn verantwoordelijkheid voor 21 mensen en doet er alles aan om goed uitgerust te zijn voor zo'n lange trip. Normaal slaapt hij in een tent,
maar niet voorafgaand aan dit soort lange etappes. Alcolhol is er ook niet bij! Uiteindelijk zijn we om half 9 bij het hotel in Kampala. Bij aankoomst wordt er dit keer (uiteraard) niet meer gekookt.
We moeten snel op rekening vasn Nomad een pizza bestellen voordat de keuken sluit. Vandaag, zondag, hebben we een rustdag in het prima hoterl in Kampala. De kamers zijn prima, er is en zwembad en
prima internet (ik lees dus via de NOS-app dat Epke wereldkampioen is geworden!). Morgen weer een lange reisdag, maar gelukkig iets korter dan gisteren. TK geeft aan dat het ook een pittige tocht
wordt over slechte wegen met hier en daar weer georganiseerde chaos. De resibestemming is bij Lake Bunyoni. De lodge daar ligt in/bij het regenwoud waar we dinsdag of woensdag de berg-gorilla's gaan
bezoeken. De lodge daar schijnt ook prima te zijn ern beschikt ook over internet, dus hoop ik jullie snel te laten delen in de ervaringen met de gorilla's.
Vrijdagmiddag 10 oktober 2014 We hebben al heel wat game drives gemaakt. Toch vind ik het elke keer weer een nieuwe ervaring. Geen park is hetzelfde en ik heb ook steeds weer wat nieuws gezien. Ik
krijg niet zo gauw genoeg van het observeren van het wild in de (beschermde) vrije natuur. Daarom wilde ik deze reis ook zo graag maken. Volgende week krijgen we nog de berg-gorilla's. Dat moet een
van de hoogtepunten van deze vijf weken worden, hoop ik ... Daarna nog het Queen Elisabeth NP in Uganda. Vanmiddag, direct na aankomst bij onze zeer sobere lodge bij Lake Nakuru, worden we opgehaald
voor een ruim drie uur durende game drive in het Lake Nakuru NP. Dit is een klein nationaal park dat grenst aan Hells Gate NP. Het park ligt tegenover one lodge, dus direct aan de slag! Op het
verlanglijstje staat de neushoorn, die op dit moment zeer bedreigd wordt in Afrika door stropers, waarover dadelijk meer. We worden op onze wenken bediend. De neushoorn is niet zo eenvoudig te
vinden, want hij houdt zich graag op in bosjes. Plotseling roept Koen, een van de Belgische collega's, dat hij er een ziet in de bosjes. Goed gespot!!! Inderdaad loopt daar een zwarte neushoorn.
Gelukkig voor ons loopt hij aan de rand van de bosjes, dus wordt hij regelmatig goed zichtbaar, maar wel op een afstand van 50-100 meter. Met mijn 1000 mm lens van de Fuji compact-camera met statief
(monopod) is dat geen probleem. Ik heb enkele prima foto's kunnen maken. Even later weer een bijzondere ervaring. Leeuwen heb ik ondertussen al veel gezien, maar dit keer is het anders. In dit
nationaal park zitten relatief veel waterbuffels en daar heeft de leeuw veel ontzag voor. Vandaar dat hij een graag een veilige rustplek in een boom zoekt. We treffen inderdaad een leeuwin aan, die
heerlijk ligt te relaxen op een uitstekende boomstam. Hiermee is de koek nog niet op. Even later besluit ze maar eens op jacht te gaan. We zijn getuige van de jacht op een zwijntje. De zwijn is of te
snel of bij nader inzien niet de gewenste maaltijd, dus geeft ze de jacht op. Op zoek naar iets anders, vindt ze een impala. Impala's zijn in principe te snel voor leeuwen. Dus gaat ze heel
voorzichtig sluipend door het struikgewas erop af. De im;pala blijft waakzaam op haar plek, maar is alleen en weet niet of ze mogelijk is omsingeld. De aanval duurt zo lang, dat onze gids/chauffeur
uiteindelijk besluit weg te gaan . Afloop onbekend, maar ik schat dat het met deze impala niet goed is afgelopen. Daarna naar het meer waar flamingo's, zoals gebruikelijk, zich op grote afstand van
ons bevinden. Na afloop hoor ik via een parkwachter dat er het afgelopen half jaar in dit park maar liefst 55 neushoorns door stropers zijn gedood. De stropers zijn alleen in de hoorn geïnteresseerd.
In Azie wordt die hoorn begeerd om de geneeskrachtige werking die ze zou bezitten. In dit tempo is er binnen een paar jaar gen neushoorn meer te vinden, evenmin als in Azie. Triest, maar helaas.
