Vrijdag 26 september 2014 Met de acacia is de baobab toch wel de boom die echt bij Afrika hoort. De acacia zie je erg veel en is geliefd als voedsel bij onder andere de olifant en giraffe. De leeuwen gebruiken de schaduw van de grote acacia's om er lekker te luieren. De baobab zie je veel minder. Tot nu toe heb ik er, op de toch al 2900 km die we aflegden vanaf Vic. Falls, zo af en toe een paar gezien. Op onze weg van Iringa naar Mizumi NP komen we er kilometers lang heel veel tegen. Een volgroeide baobab is erg groot, mooi en indrukwekkend. Geen wonder dat de Afrikanen aan de baobab allerlei (bij)geloof koppelen: als je hem kunt omarmen mag je een wens doen; begraven onder de boom doe je aan de kant waar de zon opkomt; als er een uil in een baobab oehoe roept brengt dat slecht nieuws, enz. De boom groeit erg langzaam en volgroeide bomen zijn dus honderden jaren oud. De boom overleeft het droge seizoen van een half jaar probleemloos, evenals de acacia met zijn doornen. In het droge seizoen, waarin wij nu reizen, heeft de baobab geen bladeren. De bladeren kunnen gebruikt worden als voedsel en als medicijn. We hebben uiteraard even gepauzeerd bij deze bomen en ook de gelegenheid benut voor het maken van een groepsfoto. Morgen bij aankomst in Dar Es Salaam nemen we al afscheid van 9 groepsgenoten, dus was dit een mooie laatste gelegenheid. Er komen er daar 3 nieuwe personen bij. Dan reizen we tot Nairobi met slechts 11 mensen (en 3 van de reisleiding) verder.